Henryk Burzec

Artysta po szkole powszechnej ukończył trzyletnią rzemieślniczą szkołę stolarską w Brześciu nad Bugiem,a od roku 1936 rozpoczyna naukę w Szkole Przemysłu Drzewnego. W 1938 roku został wyróżniony nagrodą przez Izbę Rzemieślniczą w Krakowie za szczególną pilność w nauce rzemiosła.Po zakończeniu II Wojny Światowej rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jego profesorem rysunku był Czesław Rzepiński, grafiki prof. Andrzej Jurkiewicz i Konrad Srzednicki, natomiast rzeźby – jeden z najwybitniejszych polskich rzeźbiarzy prof. Xawery Dunikowski. Współpracował z Dunikowskim m. in. przy głowach wawelskich oraz przy powstawaniu Pomnika Powstańców Śląskich na Górze Św. Anny. Po ukończeniu akademii Burzec zamieszkał na Śląsku, gdzie w miejscowości Rydułtowy w ognisku plastycznym był instruktorem rzeźby, a przede wszystkim rozpoczął pracę w śląskich kościołach. Przy realizacji ołtarzy, rzeźb jaki i całych wnętrz kościelnych ( m.in. Kościół Matki Bolesnej w Brzęczkowicach, Kościół Cyryla i Metodego w Knurowie, Kościół Matki Boskiej Anielskiej w Ruptawie,Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Mrzeżynie). W 1954-1956 artysta przyjmuje posadę nauczyciela rzeźby w zakopiańskim Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych. W latach sześćdziesiątych wykonał kilka rzeźb plenerowych dla miasta Mielca. Rzeźby wykonane zostały w żelbetonie co umożliwiało znaczną swobodę w kształtowaniu wypowiedzi w monumentalnej formie. Ostatnie lata życia spędził w Zakopanem. W 1999 został odznaczony najwyższą Złotą Odznaką ZPAP za szczególne zasługi dla sztuki. Twórca prezentował swoje rzeźby w takich krajach jak: Francja, Niemcy, Hiszpania, Słowacja, a także w wielu polskich salonach wystawienniczych, włącznie z warszawską „Zachętą”. Uczestniczył w wielu wystawach indywidualnych zbiorowych.